Introductie
De dag van inhuizing van mamsie, mijn moeder, was een moeilijk moment van afscheid. Lastiger voor mij dan voor mamsie zelf. Zij vond een nieuw thuis, ik leek het mijne een beetje te verliezen. En zat vol schuldgevoel over wat ik deed. De zoektocht naar een nieuw thuis begon, zodra de Casemanager Dementie en ik ons realiseerden dat zelfstandig wonen niet langer ging.
Al maanden sliep mijn moeder op een klein tweezitsbankje onder een plaid. Ze douchteniet meer en kleedde zich amper nog om. Eigenlijk had
ze continue veiligheid en nabijheid nodig. We deden haar tekort als we haar nog langer alleen lieten wonen, terwijl de ontreddering toenam.
Ik bezocht verpleeghuizen en kleinschalige woonzorglocaties, waarbij ik steeds voor ogen hield wat voor persoon mijn moeder is en wat voor haar het dichtst bij een thuis zou kunnen komen. Op een dag stapte ik binnen bij een huis in Nunspeet. Een huis dat me ontving met een gevoel
van zorg en veiligheid, van welkom. Het was het nieuwe thuis van mijn moeder, zo voelde het direct. Maar dan wel een thuis met een wachttijd, terwijl juist de tijd begon te dringen en ons dreigde in te halen.
De verhalen in deze bundel bestrijken een periode van twee jaar. Ze beginnen met de aankondiging van afscheid, van inhuizing, waarna de verhalen toegroeien naar het moment waarop ik mijn moeder naar haar nieuwe thuis breng. De zwarte dag van het afscheid blijkt niet het einde, maar juist een nieuw begin. Voor mamsie en voor mij.
Jarenlang ging ik als mantelzorger door verschillende processen. Nam ik steeds meer afscheid van iemand die me lief was, voelde ik rouw in relatie. Na de zwarte dag kreeg ik een deel van mijn leven terug. Die vrijheid kwam ten goede aan onze relatie. En opende de deur naar een nieuwe fase
van samenzijn.
Ik hoop dat deze bundel herkenning geeft en tot inspiratie is voor diegenen die met dementie te maken krijgen. Met patiënten en met lotgenoten. En dat ze troost biedt aan degenen die ontdekken dat ze niet alleen staan in hun zoektocht, hun afscheid en hun emoties. Natuurlijk, iedereen beleeft dementie op een eigen manier. Maar bijna iedereen zal zo lang mogelijk voor zijn of haar dierbare willen zorgen. Hem of haar in de eigen, vertrouwde omgeving, relatie en waarde willen laten.
Mocht voor jou de onvermijdelijke ‘zwarte dag’ aanbreken, de dag van inhuizing van je geliefde: weet dan dat het geen einde is. Het is een nieuw begin, een nieuwe fase van zorg. Je mag loslaten in vertrouwen.
Hartegroet,
Terri