Workshop Azoren
In de vroege ochtend stap ik Santa Casa de Misericórdia in Vila Franca do Campo binnen. Het verzorgingshuis waar ik die middag een workshop mag verzorgen voor verplegend personeel en verzorgenden over ‘meebewegen met dementie’. Een mooie jonge vrouw komt me glimlachend tegemoet. Ik herken meteen directrice Marina van ons voorbereidende videogesprek.
Er volgt een rondleiding door het huis. Zo’n tachtig procent van de mensen hier lijdt aan dementie vertelt Marina. Ik word voorgesteld aan de bewoners en hoor Marina zeggen: “Dit is meneer Gabriël.” Maar die man in de rolstoel ken ik!
Ik hurk en zeg: “Gabriël, jij hier? Ik ben het, Terri. Herken je me nog? Ik reed altijd in dat roze jeepje!” Gabriël knikt en glimlacht. Ik leg een hand op zijn knie. In zijn ogen zie ik de herkenning. Gabriël, steunend op zijn krukken, een vast onderdeel van het dagelijkse straatbeeld in de Vila, daar waar het smalle weggetje vanaf de kapel Senhora da Paz de drukke hoofdweg kruist. Je voelde je veilig over te steken zodra Gabriël met zijn linkerkruk begon te zwaaien en met zijn hoofd knikte. Ik heb hem gemist in de straten van de Vila.
Ik maakte regelmatig een babbeltje met hem. Van oogcontact en persoonlijke interesse werd hij altijd ietwat verlegen. Ik ben blij hem terug te zien, maar word ook triest van wat ik zie. Aan liefde ontbreekt het hem gelukkig geenszins in Santa Casa. Nadat ik afscheid heb genomen ga ik naar het zaaltje van Santa Casa de Misericórdia waar ik de workshop zal geven.
Directrice Marina vertelt dat waarschijnlijk zo’n 80% een vorm van dementie heeft. Het taboe of schaamte op dementie is helaas nog niet doorbroken. Naar de huisarts gaan voor een diagnose is er meestal niet bij. Dat gebeurt vaak als het veel te laat is en er niets anders meer op zit dan hun verwant onder te brengen in een van de Santa Casas, verzorgingshuizen, of de psychiatrische inrichting. Gebrek aan de juiste zorg en kennis over de ziekte drijft regelmatig families uiteen door oplaaiende conflicten ontstaan door onbegrip en onmacht.
Als ik vertel dat ik veel hulp heb gehad van een casemanager kijkt ze me vragend aan. Ik vertel dat dit iemand is die weet van alle mogelijkheden en helpt bij het vinden van de juiste zorg en dat regelt. Die uitlegt wat de ziekte doet en de gevolgen zijn. En die óók voor de mantelzorger zorgt zodat ze overeind blijft. Ik had niet geweten hoe ik het zonder casemanager Gerda had moeten of kunnen doen tijdens het pittige proces van mijn moeder.
Marina loopt voor me uit en laat me een paar kamers zien. Kleine ziekenhuiskamers, met twee of drie bedden. Geen foto of voorwerp verraadt wie er woont. Marina ziet dat ik schrik en kijkt me met een lieve glimlach aan. Hoe anders is het waar mams woont! Ik voel me bijna schuldig bij het tonen van de foto’s en het filmpje. Het statige huis aan de mooie laan. De studio met haar eigen bed, bank en paar meubeltjes uit het oude huis. Haar eigen gemaakte schilderijen aan de muur en persoonlijke dingen uitgestald. Ook Marina weet hoe belangrijk het belang van persoonlijke dingen op een kamer, maar zo’n 60% krijgt na inhuizing geen bezoek meer van familie.
Wat gun ik ‘mijn’ eiland een goede casemanager en een fijn huis voor kleinschalig wonen. Aan liefde ontbreekt het hier niet in de casa, wel aan geld en mogelijkheden. Een goede directeur voor zo’n huis zou ik wel weten; directeur Marina van Santa Casa, met haar grote hart en prachtige lach.
Hoera! Een contract ondertekend bij uitgeverij Kompas!
Wat een bijzondere dag vandaag! Een contract ondertekenen bij Uitgeverij Kompas. Wie had dat ooit gedacht. Het begon allemaal met een kort verhaaltje, en toen nog een. “Je moet een bundel maken. Zo eentje die je op het nachtkastje legt en leest voor het slapen gaan”, zegt een vriendin bij het lezen van mijn verhalen over Mamsie, mij en haar huisgenootjes. De verhalen in de bundel ‘Loslaten in vertrouwen’ bestrijken een periode van twee jaar en beginnen met het sleutelhoofdstuk; de zwarte dag van inhuizing. Een moeilijk moment, ook al bleek dit voor mij lastiger dan voor Mamsie. Het zijn jaren waarin ik als mantelzorger door verschillende processen ga. Het steeds meer afscheid nemen van iemand die me lief is, rouw in relatie. De ‘zwarte dag’ van het afscheid blijkt echter niet het einde, maar een nieuw begin. Voor Mamsie en voor mij. Want ik krijg er een deel van mijn leven mee terug. Die vrijheid komt ook ten goede aan onze relatie. Het opent de deur naar een nieuwe fase, een nieuwe relatie. Ik hoop dat deze bundel tot inspiratie kan zijn voor diegene die met dementie te maken zullen krijgen. En troost mag bieden aan degenen die ontdekken dat ze niet alleen staan in hun zoektocht. Mocht voor jou de onvermijdelijke dag aanbreken, de dag van inhuizing van je geliefde; weet dat het geen eind is. Het is een nieuw begin. Je mag loslaten in vertrouwen. Hartegroet, Terri
Vanaf 8 maart ben ik onder contract bij Speakers Management Houten.
Graag kom om te vertellen over onderstaande thema’s vertellen tijdens een lezing/workshop:
* Het levensverhaal
* De veranderde persoon en de veranderende relatie
* Rouw in relatie
* Echt contact maken
* Hoe blijf jij overeind als mantelzorger
* Loslaten in vertrouwen
Op 21 juni verschijnt mijn bundel ‘Loslaten in vertrouwen’. Binnenkort meer info!
Geïnteresseerd in een lezing? Neem dan contact op met Speakers Management in Houten!
